โรคแพนิค

โรคแพนิคเป็นความผิดปกติทางจิตประสาท ซึ่งมีลักษณะของการเกิดอาการวิตกกังวลแบบกะทันหัน อาการนี้เกิดจากความรู้สึกหวาดกลัวและความเปลี่ยนแปลงทางร่างกายอย่างรุนแรง ระหว่างเกิดอาการ ผู้ป่วยจะมีอาการ เช่น หัวใจเต้นแรง หายใจไม่ออก เวียนศีรษะ ตัวสั่น และความรู้สึกกลัวอย่างรุนแรงหรือกลัวตาย อาการมักเพิ่มความรุนแรงสูงสุดภายใน 10 นาที แต่อาจยาวนานกว่านั้นได้ โรคแพนิคมักเริ่มต้นในวัยรุ่นตอนปลายหรือวัยผู้ใหญ่ตอนต้น

อาการ

อาการหลักของโรคแพนิค คือ การเกิดอาการวิตกกังวลแบบกะทันหัน อาจจะมีอาการทางร่างกาย ดังนี้

หัวใจเต้นแรง

เหงื่อออกมาก

ตัวสั่น

หายใจไม่ออก หรือมีอาการคล้ายขาดอากาศหายใจ

เจ็บแน่นหน้าอก

คลื่นไส้ หรือท้องเสีย

เวียนศีรษะ หรือรู้สึกอ่อนแรง

ผิวหนังเย็น หรือร้อนวาบ

รู้สึกชาหรือร่างกายไม่ค่อยรับความรู้สึก

กลัวการสูญเสียการควบคุม หรือกลัวตาย

อาการทางด้านจิตใจ ได้แก่ ความรู้สึกหวาดกลัวอย่างรุนแรง ความรู้สึกไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และรู้สึกว่าคิดอะไรไม่ออก

เมื่อไรที่ควรพบแพทย์

ควรพบแพทย์หากกำลังประสบกับโรคแพนิค และกังวลใจอย่างต่อเนื่องกับการเกิดอาการซ้ำ หากไม่ได้รับการรักษา โรคแพนิคอาจส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อการดำเนินชีวิตประจำวัน แนะนำให้พบแพทย์เมื่อ

มีอาการวิตกกังวลแบบกะทันหันซ้ำๆ

ความกังวลส่งผลต่อการทำกิจวัตรประจำวัน

มีอาการทางร่างกายเช่นเจ็บแน่นหน้าอกที่จำเป็นต้องได้รับการประเมินจากแพทย์

ภาวะฉุกเฉิน

อาการที่อาจบ่งชี้ถึงภาวะฉุกเฉินทางการแพทย์ที่อันตรายถึงชีวิต เช่น

เจ็บแน่นหน้าอกที่ไม่ทุเลาลงหลังพักผ่อน

หายใจไม่ออกที่ไม่ได้สัมพันธ์กับอาการวิตกกังวล

หัวใจเต้นผิดจังหวะ

อาการที่อาจเป็นสัญญาณของโรคหัวใจวายและภาวะฉุกเฉินทางการแพทย์อื่นๆ

การวินิจฉัย

การวินิจฉัยโรคแพนิค ประกอบด้วยการตรวจร่างกายทั่วไป การสอบถามประวัติและลักษณะของอาการวิตกกังวล แพทย์อาจสั่งตรวจเพิ่มเติมเพื่อวินิจฉัยแยกโรคจากสาเหตุอื่น เกณฑ์หลัก ๆ คือ การเกิดอาการวิตกกังวลแบบกะทันหันซ้ำ ๆ โดยไม่คาดคิด และได้รับผลกระทบอย่างต่อเนื่องต่อคุณภาพชีวิต

การรักษา

การรักษาหลักสำหรับภาวะวิตกกังวลอย่างรุนแรงคือการใช้ยาและการบำบัดทางจิตวิทยา ยาต้านซึมเศร้าและยาคลายกังวลช่วยลดความถี่และความรุนแรงของอาการวิตกกังวลได้

การทำจิตบำบัด (CBT) สอนทักษะการจัดการกับความวิตกกังวลและความกลัว ผ่านการผ่อนคลาย การรับรู้ความกลัว และเปลี่ยนแนวคิดให้ไปในเชิงบวก

นอกจากนี้ อาจจะรวมถึงการปรับพฤติกรรมการดำเนินชีวิต เช่น การออกกำลังกาย การจัดการความเครียด หลีกเลี่ยงสารกระตุ้น หากได้รับการรักษาอย่างเหมาะสม จะสามารถควบคุมโรคแพนิคได้เป็นอย่างดี